Najsłynniejsza polska skocznia narciarska to kolebka tej dyscypliny sportu i miejsce wielu sukcesów od momentu jej powstania w 1925 roku. Twórcą jej jest Karol Stryjeński - architekt, plastyk, miłośnik Tatr. W 1922 r. wygrał konkurs na plan regulacji czyli przestrzennego zagospodarowania Zakopanego. Plan przewidywał podział Zakopanego na strefy. Południowa część miasta, u podnóża Krokwi, miała być dzielnicą sportową, ze skocznią narciarską w roli głównej. Dla realizacji tego pod koniec 1922 r. Stryjeński zainicjował powstanie spółki „Park Sportowy”, z księdzem-taternikiem Janem Humpolą na czele. „Park Sportowy” uzyskał pozytywną opinię Państwowej Rady Ochrony Przyrody.

Budowa skoczni szła powoli ze względu na brak pieniędzy. Udało się pozyskać pomoc wojska, a w styczniu 1925 r. Rada Gminna Zakopanego wsparła „Park Sportowy” subwencją na rzecz skoczni. 22 marca 1925 r. skocznię uroczyście otwarto.

Pierwsze zawody wygrał tu Stanisław Gąsienica-Sieczka, osiągając odległości 30 m i 36 m.

Na przestrzeni kolejnych 10-leci skocznia była kilkukrotnie gruntownie modernizowana. Stopniowo zmieniała się także jej infrastruktura. Na niej odbywają się regularnie zawody o Puchar Świata w zimie oraz Grand Prix w lecie. Nowoczesna kolej linowa - wybudowana w 2008 roku - latem wywozi także turystów na Wielką Krokiew, stąd rozpościera się najpiękniejszy widok na Zakopane. W okresach przejściowych, tzn. w dniach wolnych od zawodów i treningów, obiekt jest zarazem bardzo popularnym miejscem turystycznym, dzięki wybudowanej na szczycie skoczni platformie widokowej.

Przy Wielkiej Krokwi funkcjonuje kolej linowa dostępna wraz z tarasem widokowym dla odwiedzających obiekt.